foto’s Willemijn Bol
Mijn oom Wim was eigenlijk mijn oudoom, hij was een jongere broer van mijn grootvader Kees Bol. Maar iedereen in de familie sprak altijd van ome Wim. Ik heb hem in mijn leven maar enkele keren meegemaakt omdat hij in 1953 met zijn gezin naar Australië was geëmigreerd. Een enkele keer kwam hij voor familiebezoek terug naar Nederland. Hij verbleef dan in Heusden, in het huisje van opa Bol aan de Demer. Vanaf de eerste kennismaking was er een klik tussen ons, Wim was een ongelooflijke sympathieke, open man. Hij kon net als opa Bol prachtig vertellen en bezat dezelfde soort humor. Zijn verhalen over de Tweede Wereldoorlog maakten een enorme indruk op mij. Twaalf jaar geleden zocht ik hem op in Australië. Ik was nog net op tijd, een jaar later overleed hij. Vlak voor mijn vertrek terug naar Nederland stopte hij mij nog gauw een stapel papieren toe, een verslag van wat hij in de laatste maanden van de oorlog had meegemaakt als dwangarbeider in Duitsland. Het was een verhaal over angst, wanhoop, honger, ziekte, de dood maar ook over geloof, vastberadenheid, veerkracht, kameraadschap en geluk. Een verhaal dat ook vandaag de dag nog moet worden verteld, zeker in de context van wat er helaas nog altijd in de wereld gaande is. Om ons eraan te blijven herinneren, dit nooit meer.
Tickets €8,50 incl. koffie